3. Verschil tussen western en klassieke gitaren

De Snaren

Westerngitaren zijn altijd bedekt met stalen snaren. Met de stalen snaren, die in verschillende sterktes verkrijgbaar zijn, is het zelfs mogelijk om het geluid op te pikken en te versterken met een magnetische pickup.

De Kop

In tegenstelling tot de concertgitaar zijn westerngitaren meestal uitgerust met een gesloten kop. Maar er zijn ook modellen met een "geperforeerde" kop.

Kop van een klassieke gitaar en een westerngitaar.

De toets

Er zijn inlays (meestal in de 3e, 5e, 7e, 9e, 12e, 15e en 17e fret) op de toets van de westerngitaar, die worden gebruikt ter oriëntatie en vaak zeer decoratief zijn verwerkt. Bovendien verhogen kleine zwarte stippen op de zichtbare rand de "nauwkeurigheid" bij het wisselen van lagen. Bij een concertgitaar ontbreken deze oriëntatiehulpmiddelen vaak op de toets.

De toets van een klassieke gitaar en een westerngitaar.

Daarnaast is de toets van de westerngitaar smaller. Op het zadel van een westerngitaar wordt een breedte van ca. 4,3 cm gemeten. De toets van een concertgitaar is ongeveer 5 cm breed. Dit vergroot de afstand tussen de 6 snaren. Op de smalle toets van de westerngitaar kun je snel en onbedoeld een naburige snaar aanraken en zo b.v. B. onderbreek de trilling van de snaar. Oefening is hier vereist.

De Hals

Een stalen staaf wordt in de hals van de akoestische gitaar gestoken. Deze heeft in eerste instantie tot taak de slanke hals, die onder grote spanning staat van de stalen snaren, te stabiliseren. Daarnaast kan de ronding van de hals van de westerngitaar worden aangepast met de stalen staaf. De schroef voor het aanpassen van de halscurve is bereikbaar via het klankgat of een kleine uitsparing op de kop boven het zadel. In de meeste gevallen wordt de uitsparing afgedekt door een klein plastic of metalen plaatje, de zogenaamde bel.

Speelgevoel

Omdat de hals van de westerngitaar smaller is dan de hals van de concertgitaar, hebben vooral beginners vaak problemen met de kleinere afmetingen. Maar dat zou geen reden moeten zijn om zo'n instrument te missen, want uiteindelijk raak je vrij snel gewend aan de nieuwe "speelomgeving". De toets wordt breder in het bovenste register.

De smalle hals van de westerngitaar kan echter ook duidelijke voordelen hebben. De "oude meesters van de rockgitaar" (E. Clapton, J. Page, etc.) geven de voorkeur aan een handpositie waarbij de duim zichtbaar blijft voor de kijker.

Rockmuzikanten gebruiken vaker de duim van de linkerhand om noten op de lagere snaren te spelen of te dempen. De duim van de linkerhand kan de dikke E-snaar op de smalle toets van een akoestische gitaar veel beter bereiken dan bij de concertgitaar met zijn bredere hals. Hierdoor kun je veel rock- en popstukken makkelijker spelen met de westerngitaar dan met de concertgitaar.

De duim is achter de nek.

De duim speelt de lage tonen.

De muzikant die is uitgerust met een akoestische gitaar plaatst de gitaar heel vaak zittend op zijn rechterdij of speelt staand met behulp van een gitaarband. Wie de concertgitaar ter hand neemt, moet het grotendeels zonder extraverte show doen. In de klassieke positie is de gitarist afhankelijk van de stoel. Om deze reden is de concertgitaar normaal gesproken niet uitgerust met een "knop" voor het bevestigen van een riem, zodat staand spelen vaak pas mogelijk is nadat de concertgitaar dienovereenkomstig is aangepast.