Elektrische gitaar in rapmuziek

De elektrische gitaar speelt een grotere rol in hiphopmuziek dan je misschien zou verwachten. Sterker nog, de elektrische gitaar is keer op keer opgedoken als een stijldefiniërend element door de hele geschiedenis van hiphop heen. Geloof je het niet? Lees dan verder. 🎸😎

Harley Benton CST-24T Ocean Flame

Een beknopte geschiedenis van hiphop

De oorsprong van hiphopmuziek kan worden herleid naar de Afro-Amerikaanse buurten van de Bronx (New York City) in het midden van de jaren ’70. Hiphop is historisch gezien onlosmakelijk verbonden met DJ’en, breakdance en graffiticultuur. Het ontstond min of meer bij toeval toen op loop gebaseerde muziek werd gecombineerd met chanting (rap) op de block parties van die tijd. DJ’s ontdekten dat dansers het geweldig vonden wanneer ze drum breaks uit funk- en soulmuziek isoleerden en herhaalden. Daardoor speelden ze bepaalde secties van twee identieke platen keer op keer af (“beatjuggling”) – de eerste primitieve technieken van live looping en samplen waren geboren.

via GIPHY

Er wordt ook gezegd dat rappen zijn oorsprong vond op deze block parties. De gastheren van het feest – bekend als “masters of ceremony” (MC’s) – begonnen het publiek op te zwepen met korte rijmpjes over de microfoon en verfijnden deze techniek tot het een eigen discipline binnen hiphop werd.

via GIPHY

Hoewel de meeste vroege hiphoptracks nog steeds gebaseerd waren op live instrumentals, synthesizers en drummachines, markeerde de late jaren ’80 een belangrijk keerpunt in de geschiedenis van hiphop. Met de introductie van compacte samplers en sequencers zoals de E-MU SP-1200 (1987) en de Akai MPC60 (1988) was het nu mogelijk om korte samples uit andere bronnen zoals platen op te nemen, hun toonhoogte en snelheid aan te passen, en ze samen met een drumpatroon in loops om te zetten. De geluidsesthetiek die met deze workflow geassocieerd wordt, werd een fundamenteel element van hiphop en effende het pad voor enkele legendarische producties die samples uit elk denkbaar muziekgenre gebruikten. Op deze manier vond ook de (vervormde) elektrische gitaar zijn weg naar hiphop.

De elektrische gitaar in hiphop

Zoals je je kunt voorstellen, speelde de elektrische gitaar een iets minder centrale rol in hiphop dan misschien de elektrische bas, drums of synthesizer. Echter, aangezien de eerste hiphopproducties nog grotendeels instrumentaal werden opgenomen, komt de elektrische gitaar vaak voor, soms zelfs als een stijldefiniërend element. Een zeer vroeg voorbeeld is het nummer “The Breaks” van Kurtis Blow, dat een funky gitaarlick op een prominente manier bevat.

Een van de eerste en meest memorabele verschijningen van een (distorted) elektrische gitaar in een hiphoptrack kwam van Joe Perry in de megahit “Walk This Way” van Run DMC en Aerosmith uit 1986. In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, is dit geen remix van de gitaartracks uit het origineel van 1975, maar een nieuw opgenomen interpretatie onder leiding van producerlegende Rick Rubin.

Datzelfde jaar produceerde dezelfde heer Rubin een tweede beroemde hiphoptrack met elektrische gitaar, die in 1987 uitgebracht werd: “No Sleep Till Brooklyn” van de Beastie Boys. Niemand minder dan Kerry King van Slayer werd ingeschakeld om op de elektrische gitaar te spelen in twee solo-passages.

Het derde hiphopklassieker dat zwaar leunt op de elektrische gitaar is “Bring The Noise” van Anthrax en Public Enemy. Nadat ze het nummer oorspronkelijk als een hiphoprecord in 1988 hadden uitgebracht, sloegen Public Enemy drie jaar later de handen ineen met de thrash metal pioniers van Anthrax om het opnieuw te interpreteren. Vanuit het huidige perspectief legde “Bring The Noise” het fundament voor talloze rap-metal acts van de jaren ’90 en 2000 zoals Body Count, Rage Against The Machine en Limp Bizkit. De soundtrack van de film “Judgement Night” uit 1993 was even baanbrekend, aangezien deze volledig bestond uit samenwerkingen tussen rock/metal- en hiphopacts.

Terwijl de jaren ’90 een golf van crossover-acts zagen die het terrein tussen rap en metal verkenden, werd de elektrische gitaar minder vaak gebruikt door puur hiphopartiesten. West Coast gangsta rap gaf met name de voorkeur aan “smooth” producties en op synthesizers gebaseerde arrangementen, die niet goed samengingen met de rauwe tonen van een (distorted) elektrische gitaar. Er waren echter uitzonderingen: In New York baseerde P. Diddy (voorheen Puff Daddy) drie van zijn grootste hits op bekende elektrische gitaarsamples: “I’ll Be Missing You” uit 1997 (The Police – Every Breath You Take), “Come With Me” uit 1998 (Led Zeppelin – Kashmir) en “Bad Boy For Life” uit 2001 (Labi Siffre – I Got The…).

Eminems tijdloze klassieker “Lose Yourself” uit de soundtrack van de film “8 Mile” begint ook met een kenmerkende elektrische gitaarsample in D mineur die in het hoofd van iedereen blijft hangen die dit nummer ooit heeft gehoord.

Zelfs als het strikt genomen om een akoestische gitaar gaat, verdient het nummer “Shape Of My Heart” van Sting (gitaar gespeeld door Dominic Miller) hier een vermelding. Eerst opnieuw geïnterpreteerd in 1996 (Nas met “The Message”), werden de eerste 11 seconden van dit nummer een van de meest frequent gesamplede gitaarlussen ooit en maakte het onlangs weer de top 10 in het nummer “Lucid Dreams” van Juice WRLD.

Als je wat dieper graaft, is het moeilijk voor te stellen dat hiphop zonder de elektrische gitaar zou zijn. Of het nu door de vele samenwerkingen uit de jaren ’80 en ’90 is, die leidden tot de ontwikkeling van stijlen zoals crossover of rap-metal, of de talloze gitaarsamples in legendarische hiphopproducties. En als je op zoek bent naar een actueel voorbeeld van een elektrische gitaar die een rapact naar nieuwe sferen katapulteert, raden we de intro aan van Stormzy’s optreden op Reading Festival 2021 samen met YouTube-ster en gitaarinfluencer Rabea Massaad.

Feedback: De elektrische gitaar in hiphopnummers

Kun je meer hiphoptracks bedenken die een elektrische gitaar bevatten? Laat het ons weten in de reacties.

Toon alle blogs door Larry