Keith Richards wordt 80: Happy Birthday!

Keith Richards viert op 18 december zijn verjaardag en dat willen we vieren! Samen blikken we terug op 80 jaar ‘Keef’, zijn leven, zijn invloed op de muziek en natuurlijk zijn gitaren en versterkers. 🎸

Als medeoprichter van de Rolling Stones heeft Keith de geschiedenis van rockmuziek vormgegeven zoals weinig andere gitaristen dat deden. Samen met Eric Clapton en Jimi Page is hij een van de laatste levende getuigen van de ‘British Blues Explosion’. Ondanks zijn leeftijd en de uitspattingen van de wilde jaren ’60 en ’70, toert ‘Keef’ vandaag de dag nog steeds met de Stones, vol onverminderd enthousiasme en energie.

via GIPHY

Keith Richards – Leven en muzikale invloeden

Keith Richards werd geboren op 18 december 1943 in Dartford (Kent) en kwam via zijn grootvader, een jazzgitarist, in aanraking met muziek. Zijn eerste akoestische gitaar kreeg hij in 1959 van zijn moeder toen hij zich inschreef aan het Sidecup Art College in Londen, maar twee jaar later ruilde hij deze in voor een elektrische gitaar. In de herfst van 1961 vond de legendarische ontmoeting plaats tussen Keith Richards en Mick Jagger (die elkaar al van kinds af aan kenden) op het treinstation van Kent. Dit legde de basis voor een van de belangrijkste hoofdstukken in de muziekgeschiedenis. Jagger droeg die dag twee platen van Chuck Berry en Muddy Waters bij zich, waarop Richards hem vertelde over zijn liefde voor Afro-Amerikaanse blues, die destijds nog populair moest worden. En de rest is geschiedenis.

In de daaropvolgende jaren werd hun gedeelde waardering voor artiesten als Willie Dixon, Buddy Holly en Howlin’ Wolf de artistieke basis van de Rolling Stones, wiens repertoire tot 1964 bijna uitsluitend uit bluescovers bestond.

Toen, in het midden van de jaren ’60, steeg het componistenduo Jagger/Richards (‘The Glimmer Twins’) naar sterrendom en de invloed van Amerikaanse bluespioniers (vooral Chuck Berry) kenmerkte Keith Richards’ spel voor de komende zes decennia. ‘Keef’ staat vooral bekend als een ritmegitarist met een sterk karakter, met invloeden uit blues, rock en country, en een goed gevoel voor het maken van hits. Zijn spel kenmerkt zich minder door virtuositeit dan door een uniek ‘gevoel’ dat moeilijk na te bootsen is. Terecht werd Keith geëerd met een plek in de top 5 van de lijst van 100 beste gitaristen van het tijdschrift Rolling Stone.

Keith Richards’ Uitrusting:

Gitaren:

Hoewel Keith Richards vooral geassocieerd wordt met de Fender Telecaster, begon hij zijn carrière op andere gitaarmodellen, niet in de laatste plaats omdat Fender gitaren in het begin van de jaren ’60 moeilijk te verkrijgen waren in Engeland.

Naast een Harmony Meteor H70 en een Epiphone Casino omvatte dit vooral de 1959 Les Paul (“Keef-Burst”), die gebruikt werd voor de opname van (I Can’t Get No) Satisfaction, onder andere nummers. Na zijn eerste reizen naar de VS werd de Telecaster zijn hoofdinstrument, met name de ’54 Tele genaamd “Micawber”, die Keith aanpaste met een humbucker in de halspositie.

Later verwijderde hij de lage E-snaar en tot op de dag van vandaag is “Micawber” zijn eerste keuze voor hits als “Brown Sugar” of “Start Me Up” in open G-stemming (zonder de 6e snaar): G –D –G –B –D).
Naast verschillende andere Teles maken ook een Gibson Les Paul Junior (“Dice”), een Zemaitis 5-snarige en een Dan Armstrong doorzichtige gitaar deel uit van het vaste gitaararsenaal van de Rolling Stones voor hun shows. Wat betreft akoestische gitaren, heeft ‘Keef’ altijd een voorkeur gehad voor de Gibson Hummingbird.

Versterkers:

Voor versterking vertrouwde Keith Richards door de decennia heen op verschillende versterkermodellen en werd voornamelijk gezien met een Fender Dual Showman en een Vox AC 30 tijdens de jaren ’60.

Zijn liefde voor Fender Tweed-era versterkers begon echter toen al en in de studio gaf hij de voorkeur aan kleine versterkers zoals de Fender Champ of de Fender Tweed Harvard. Na in de jaren ’80 steeds meer gebruik te maken van een Mesa Boogie Mark I combo, zweert Richards sinds de jaren ’90 weer bij Fender versterkers en speelt momenteel (net als Joe Bonamassa) graag door Fender High Power Tweed Twins 5F8A uit de late jaren ’60.

Effecten:

Keith Richards wordt zelden geassocieerd met gitaareffecten en wordt beschouwd als een gitarist die zijn toon vooral met zijn vingers creëert. Toch gebruikte Richards een paar trucjes op de eerste Stones albums, vooral om het destijds nieuwe distortion-effect in zijn gitaarspel te integreren. Naast de Maestro FZ-1 Fuzz Tone, was dit onder meer een kleine Philips cassetterecorder die Keith gebruikte om akoestische gitaren op te nemen, deze af te spelen via de piepende luidsprekers van de recorder en ze opnieuw op te nemen (een voorbeeld hiervan is te horen in de intro van “Street Fighting Man”).

Later werd Richards ook gezien met deIbanez Tubescreamer TS, die vandaag de dag nog steeds een van zijn favorieten is, voor zijn Fender Tweed versterkers.

Keith Richards en The Rolling Stones – een selectie van hun grootste hits

Een complete lijst van alle grootste Stones-hits zou zeker te ver gaan voor dit artikel. Daarom willen we kijken naar zes van de meest beroemde Stones-singles uit verschillende creatieve periodes, die exemplarisch zijn voor Keith’s gitaarspel en zijn uitrusting:

Geen enkele single belichaamt het vroege Stones-tijdperk meer dan “(I Can’t Get No) Satisfaction” van het 1965 album “Out Of Our Heads” (US versie). Met de legendarische openingsriff (die hem min of meer in zijn slaap te binnen schoot), opent Richards niet alleen de eerste zelfgeschreven wereldwijde hit van de Rolling Stones, maar vestigt hij ook de eerste distortion-pedaal in de wereld van elektrische gitaren: de Maestro FZ-1.

Op “Jumpin’ Jack Flash” (uitgebracht als single in 1968) horen we open stemmingen op verschillende gitaartracks, die een belangrijk deel zouden worden van Keith Richards’ spel. Geschreven in een tijd waarin Keith nog vooral de Les Paul bespeelde, belichaamt het nummer de rauwe houding en ‘vuile’ klank van de vroege Stones.

Zoals geen ander nummer staat “Brown Sugar” van het 1971 album “Sticky Fingers” voor de combinatie van een 5-snarige Telecaster en open G stemming, die tot op de dag van vandaag wordt beschouwd als een van de belangrijkste constanten in Keith Richards’ gitaarspel.

Het nummer “Angie” van het 1973 album “Goats Head Soup” onderstreept ‘Keef’s’ liefde voor de akoestische gitaar en zijn gevoel voor ballads met wereldwijde hitpotentie. Zijn akoestische gitaar van keuze destijds was de Gibson Hummingbird.

In “Anybody Seen My Baby” van het 1997 album “Bridges to Babylon” laat Keith Richards ook zijn zachtere kant zien met etherische tokkelingen en een briljant gevoel voor de juiste hoeveelheid gitaarlicks en riffs voor het nummer.

Met hun 24e studioalbum “Hackney Diamonds” en de leadsingle “Angry” beginnen Keith Richards en de Stones aan het 61e jaar van hun bandgeschiedenis en klinken… als op de eerste dag! Knapperige gitaarriffs in open G stemming, een brutale klank en een pakkend refrein. Ga zo door, Keef!

Wat vind jij van Keith Richards en de Rolling Stones? Laat het ons weten in een reactie!