Hit The Tone: Ty Segall & Fuzz War

In deze editie van HIT THE TONE bespreken we hoe je de dikste, krachtigste fuzz-toon op aarde kunt verkrijgen – net zoals door de ultra-productieve Californische rocker Ty Segall gedurende zijn gehele muzikale carrière…

??

Is Ty Segall echt zo belangrijk?

In de wereld van vandaag waar alles zo kortstondig lijkt, lijken weinig muzikanten een referentiepunt te creëren dat nog tientallen jaren zal worden onthouden. Het geval van deze Californiër is er één van. Met meer dan dertig studio-releases in de laatste 10 jaar (4 afgelopen jaar alleen) is Segall al op een leeftijd van slechts 31 jaar een van de meest productieve muzikanten ooit! Zijn taak is om een groot deel van de muziek van de afgelopen 60 jaar – garage, punk, psychedelica, glam, noise, folk, hardrock, blues -, te mixen en een geluid te verkrijgen dat, ondanks de duidelijke invloeden, heel persoonlijk klinkt. Zijn intuïtie voor riffs en melodie en zijn vermogen om zichzelf te omringen met uitstekende muzikanten, maken samen een meer dan perfecte formule. De albums Twins (Drag City, 2012) en Slaughterhouse (In the Red, 2012) zijn twee bijzonder opmerkelijke albums uit zijn discografie.

OK, maar waarom specifiek deze albums?

In beide albums onderscheidt Segall zich door de kracht van Black Sabbath te combineren met melodieën die door de briljante Brian Wilson gecomponeerd zouden kunnen zijn. We hebben het over herinterpretaties van garagepunk, heavy metal en West Coast-pop. Men zegt wel dat Slaughterhouse de garagepunk oppikte precies waar Iggy Pop & The Stooges er met Raw Power mee ophielden. Dit zijn ongetwijfeld albums vol kracht, intensiteit, distortion, perfecte riffs en onverslaanbare refreinen.

Okee! Maar hoe krijgt hij dat geluid?

Segall’s grote geheim waarmee hij zo’n fel geluid kon krijgen kwam, naast ’66 Fender Mustang en een 1982 Fender Twin Reverb Silverface-versterker, door zijn distortion-pedalen, met name de Death by Audio Fuzz War. Het pedaal was zo belangrijk voor zijn geluid dat Segall er een nummer aan wijdde om de mogelijkheden van een pedaal te laten zien dat speciaal ontworpen was om “het dikste bereikte fuzzgeluid ooit ” te krijgen. Luister hieronder naar de 10 minuten lang experimentele track…

Death By Audio Fuzz War! Vertel me meer, dit klinkt fantastisch!

We hebben het over een bedrijf wiens motto is om pedalen voor “de noise-makers, de revolutionairen en de experimentators die er zijn” te leveren. Best een intentieverklaring, geen twijfel mogelijk. Death By Audio heeft artefacten ontwikkeld zoals de Waveformer Destroyer (een fuzz/filter/boost met vier schakelaars) of de Robot (een 8-bit signal-converter). Het gemeenschappelijke van al deze pedalen is om het geluid tot het uiterste limiet te drijven. En ze vermijden altijd onnodige functies of technologie: de meerderheid van hun pedalen heeft twee of drie potentiometers en niet meer dan twee schakelaars. Geen schermen, ingewikkelde interfaces of compatibiliteitsproblemen. Nog een andere algemene gedachte achter Death By Audio: overdrijf de effecten niet, focus op je versterker en vooral op je gitaar. Dit is wat je geweldig maakt.

Met een ontwerp dat doet denken aan de informele esthetiek van hardcore-punk uit de jaren tachtig, vindt de Fuzz-War zijn grootste veelzijdigheid in de toon-potentiometer. In sommige aspecten doet het geluid denken aan de Big Muff, maar dan in een meer krachtige en agressieve verband. Met zijn verschillende instellingen kan dit pedaal als een beest onder water of de schrilste vogel die je je kunt voorstellen klinken. In ieder geval verwijzen ze altijd naar intuïtieve en praktische instellingen voor degenen die weten wat ze in hun handen willen hebben.

Wie gebruikt dit pedaal nog meer?

De Fuzz-War is een van de hoofdpedalen van de heropleving van de psychedelische garage rock van de Amerikaanse west coast. Het is dus geen wonder dat het de favoriet is van mensen zoals John Dwyer (Thee Oh Sees), Christian Bland (The Black Angels), Shana Cleveland (The Light), Nathan Williams (Wavves), Elvis Kuehn (Fidlar) of James Peetrallli (White Denim). Gezien zijn grote veelzijdigheid, is het niet verrassend dat het ook door vele andere muzikale trends wordt gebruikt, zoals Sebastien Grainger (Death From Above), Kevin Shields (My Bloody Valentine), Mick Thomson (Slipknot) of Graham Lewis (Wire). Dit pedaal is geen grap!

Oké, maar hoe krijg ik dat geluid thuis?

Als je dicht bij het geluid van Ty Segall in Twins en Slaughterhouse wilt komen maar geen Mustang uit ’66 kan vinden – niemand zal je daar de schuld van geven, serieus -, dan pak je een Mustang ongeacht het jaar, een Fender buizenversterker en een van de pedalen die de Californiër het meest gebruikt. Zoals we eerder hebben aangegeven, is dat de Death by Audio Fuzz War, maar het kan worden aangevuld met twee andere: DBA Reverberation Machine en de zeer economische Electro Harmonix Little Big Muff.

Conclusie

De geweldige les die Ty Segall ons in deze twee albums (en Death By Audio bij het maken van het Fuzz War-distortionpedaal) leert is dat je natuurlijk op techniek moet letten, maar wat echt niet mag ontbreken is het andere deel: het deel dat afhankelijk is van de albums die je hebt gehoord, je vingers, je hoofd en je hart. Dus ja, als je zo wilt klinken, dan heb je de Death By Audio Fuzz War nodig, maar vergeet niet naar The Stooges, Black Sabbath en T. Rex te luisteren. Zjj zullen je de weg wijzen.

??

Bekijk alle projecten/bands op Spotify van:
Ty Segall / Ty Segall Band / Ty Segall & White Fence / Fuzz / Sic Alps / Epsilons / Gøggs

Toon alle blogs door Larry